Grijze Roodstaart Versus Witbuik Caique
Vaak krijgen we een korte vraag zoals ‘ik ben Kees en past een bonte boer bij mij’?
U begrijpt dat niemand die vraag zomaar kan beantwoorden zonder enige achtergrond info.
Dus wat meer info geeft ons zo de gelegenheid ook wat beter in te schatten welke richting een advies op zou moeten gaan.
Al blijft dit lastig zo op afstand.
De grijze roodstaart papegaai is in elk geval een heel andere vogel dan de witbuik caique.
Allereerst qua formaat. De grijze is een flinke slag groter,
maar de caique is daar niet minder papegaai om.
De Grijze is een Afrikaan met het daarbij behorende tamelijk bedachtzame temperament.
De witbuik caique is typisch Zuid-Amerikaan met het juist daaraan gekoppelde
pittige temperament, nog afgezien van hun speelsheid.
Ze zijn pittiger met alles.
Alleen deze eigenschappen al bepalen regelmatig de keuze bij mensen,
maar wat ons betreft hangen wij er absoluut geen waardeoordeel aan.
Ze zijn beiden uniek in hun soort en daarom
bijzonder, prachtig en super leuk om mee om te gaan bij elk
op een iets andere manier.
De grijzen zijn toch nog wat intelligenter, dat is niet te onderschatten,want die intelligentie moet ook ‘gevoed’ worden door
veel activiteit, interactie, communicatie en leren…
Caique’s hebben een soort aangeboren drang tot zeer actief bezig zijn,
wat zich vooral uit in spelletje doen, rotzooi trappen, continu communiceren en
het uithalen van ‘vogel vreemde capriolen’ op dagelijkse basis.
In relatie tot kinderen en de vaak uitgesproken angst van kromsnavel geïnteresseerden
voor bijten, komen wij steeds tot dezelfde conclusie:
papegaaien bijten geen kinderen, tenzij de kinderen daar zelf nadrukkelijk om vragen.
Het is beter dit gegeven nooit zomaar van iemand aan te nemen, maar eerst te zorgen
dat u het begrijpt.
Een papegaai is geen roofdier dat aanvalt, maar een prooidier dat voortdurend op
zijn hoede moet zijn om niet aangevallen te worden. Kunnen wegvliegen
is daarbij een elementair veiligheids mechaniek, wat om die reden niet moet worden afgenomen.
De snavel hoe groot of klein ook is bij papegaaien en parkieten nooit
een wapen, maar veel meer een gereedschap. Zelfs een arend dood de prooi
met de klauwen en trekt hem uit elkaar met de snavel wat de Duitse benaming verklaard
voor wat wij noemen roofvogels: ‘grijpvogels.’
Natuurlijk horen we van mensen die gebeten worden door kromsnavels.
Echter zijn dit zelden kinderen.
IN elk geval moet de context goed bekeken worden waarin een vogel gebeten heeft.
Bij jonge vogels kan het baldadigheid zijn, vragen om gevoerd te worden om
gewoonweg afweer.
Een vogel met ‘hij zal nooit bijten’ garantie kan niemand verkopen,omdat die simpelweg niet bestaat. Hoe een perfect vooraf gesocialiseerde papegaai
of parkiet zich uiteindelijk bij u in huis gaat gedragen, hangt voor 90% af van hoe
u na de overdracht verder met het dier omgaat.
Niemand kan daarover garantie geven dat de vogel nooit wie dan ook zal bijten.
Daarom is het van belang allereerst wat kennis op te doen over hoe deze dieren in elkaar steken.
Ze hebben bijvoorbeeld een aangeboren drang om te knagen.
Dit is een van de vele natuurlijke behoeftes die moeten worden uitgeleefd
ook in gevangenschap. Loopt men de hele dag een los in huis levende vogel achterna
met het commando ‘niet slopen’’!’, dan heeft men dus met een vogel de verkeerde keus gemaakt.
Er is aangeleerd en aangeboren gedrag. Wie aangeboren gedrag probeert
te veranderen, weet niet waarmee hij bezig is en doet dit altijd tevergeefs.
Geef de vogel verse wilgen takken, fruitboom takken om te knagen in de kooi.
Mag hij er dan eenmaal uit dan scheelt dit u iets in de regelmatige aanschaf van nieuw
meubilair.
Bent u zuinig op uw spullen en heeft u van alles aan muren, plafond en op de kasten staan
ter versiering, neem dan geen vogel.
Speelgoed voor uw papegaai of parkiet is leuk en noodzakelijk, maar vervangt nooit persoonlijke aandacht en interactie.
Het zijn allemaal groepsdieren. Houd u 1 vogel in huis dan neemt u bewust of onbewust de functie van die groep over.
Beter is het u daarvan bewust te zijn en de rol mee te spelen.
Papegaaien en parkieten zijn geen knuffeldieren zoals andere huisdieren.
Sterker nog ze zijn helemaal niet gedomesticeerd, of nauwelijks.
Bij geboorte zijn ze automatisch ongeschikt als huisdier, tenzij ze deskundig
met mensen en andere dieren wordt geleerd samen te leven. We noemen dit socialiseren.
Socialiseren wij dus een jonge papegaai of parkiet tot ‘huisdier’, dan betekend
dit dat wij de jonge vogel leren dat de mens zijn vriend is net als andere soorten en andere dieren zoals hond en kat.
Meer dan dat zeer intensieve tijdrovende werk kunnen wij echter niet doen, omdat
de vogel zich per definitie bij u thuis terwijl hij daar
goed voorbereid gaat opgroeien uiteindelijk de van ons meegekregen basis moet gaan ontwikkelen.
Hoe de vogel zich dus uiteindelijk bij volwassenheid zal gaan gedragen t.a.v. mensen heeft u grotendeels zelf in de hand.
Alles wat u doet en niet doet, heeft invloed op het gedrag van de vogel. Het zijn uiterst gevoelige dieren
die ook uiterst gevoelig naar ons kunnen zijn als hen dat geleerd is.
Ik kan bijvoorbeeld mijn oogleden 100% gerust laten poetsen door mijn kaketoe
die een snavel heeft waarmee hij in 1 hap het hele oog eruit kan trekken zou hij dat willen.
Het dier echter zal dit NOOIT in zijn hoofd halen.
Daarom weten wij ook dat iemand die met angst en afstand reageert op het zien van deze vogel
vanwege de grote snavel geen idee heeft hoe dit dier in elkaar steekt.
Dat is niet erg voor iemand die op bezoek komt, maar wel
voor iemand die zo’n dier in huis haalt en net zo erg voor dat dier wat daarmee
zich volkomen onbegrepen gaat voelen.
Wanneer het socialisatieproces bij grijze roodstaarten in het stadium is dat ze onsgoed zijn gaan vertrouwen, komt het regelmatig voor dat ze even ‘onze snavel willen pakken’.
Goed vertaald betekend dat: ‘even testen hoe hard ze in uw neus kunnen bijten, totdat er iets leuks gebeurd’.
Uiterst gevoelig en lief als ze zijn, gaat dit echter in zeer kleine stapjes, steeds iets harder, zodat
ze voordat wij zelf ingrijpen al aanvoelen wanneer de (pijn)grens is bereikt.
Gaat het dan nooit mis?
Zeker wel. Je kunt per ongeluk een onverwachte beweging maken
in de ogen van de vogel die hij dan beloond met een hap, maar een vogel die jou vertrouwd heeft meer respect
voor je dan een verwend kind en geen reden om bewust hard te bijten.
Naast dit alles is de snavel een soort hand.
Het is hun enige veilige manier van fysiek contact maken.
Zouden ze een poot gebruiken dan staan ze nog maar
op 1 poot en zijn dan dus instabiel. Dat wil je niet als prooidier
in de natuur waar rovers continu op de loer liggen.
Een ander misverstand is dat papegaaien houden van stilte en je dus
‘rustig’ moet zijn. Het tegendeel is waar.
Stilte betekend dat er een roofdier aan het sluipen is. Gevaar dus!
Als u er van overtuigd bent dat het houden van een kromsnavel als huisdier uw hobby is en NIET
die van de kinderen moet worden kan het succesvol worden.
Andersom gaat het zeker mis. Misschien een enkele uitzondering daargelaten.
Kinderen zijn onstuimig, onberekenbaar, impulsief en daarmee
een gevaar voor de papegaai. Tenzij ze nadrukkelijk wordt geleerd
hoe om te gaan met de vogel.
Bij ons loopt de tweeling van 5 te sjouwen met allerlei vogels onder de arm,
in de hand, op het hoofd, op de grond, in het poppenhuis, poppen bed
en aan tafel met eten.
Echter NIETS daarvan ooit zonder toezicht van ons als volwassenen.
Hebben kinderen eenmaal het besef dat vogels niet willen bijten,
maar dit alleen zouden kunnen doen als zij daar zelf om vragen door hun gedrag dan
gaat de rest bijna vanzelf.
Spelen onze kinderen op de grond met poppen, dan komen de grijzen aangelopen en grijpen ook een speentje, poppenkleding
en andere attributen, want ze zijn ook kind en die zoeken elkaar op in een veilige comfort zone.
Caique’s zijn de clowns onder de papegaaien genoemd vanwege hun hoge energie niveau en hun speelse
karakter. Ze praten minder, vliegen minder en zijn veel eerder gestrest dan grijze roodstaarten.
Deze gevoeligheid voor stress moet men absoluut in acht nemen in elke omgang met deze soort.
De vogel kan overlijden als gevolg van te veel stress!
Hun hoge energieverbruik vereist andere voeding dan bijv. afrikanen nodig hebben.
Ze halen de noodzakelijke suikers uit fruit. Vers fruit mag dus nooit
aan het dagelijks menu ontbreken.
Eenkennigheid is iets dat bij meerdere soorten kromsnavels
als aanleg aanwezig is. het zijn groepsdieren, maar vaak monogaam in de natuur.
Grijze roodstaarten hebben deze aanleg, maar hoeven deze door deskundige omgang beslist
niet per se te ontwikkelen. Je hoort vaak ‘wil niet bij mannen’ of juist ‘houd alleen van mannen’.
Of zelfs ‘het is een vrouw dus houd alleen van mannen’.
Allemaal onzin ook al zal het best zou zijn dat die vogel zich zo gedraagt op dat moment.
Het gaat echter om AANGELEERD gedrag dat DUS ook weer afgeleerd zou kunnen worden.
Een mannelijke papegaai wil niet automatisch met vrouwen omgaan
net zo min als een vrouwelijke papegaai per definitie alleen met mannen zou willen omgaan.
Als dit het geval is dan hebben de mensen die met het dier omgaan daar zelf voor gezorgd.
Weet je dat je een soort in huis haalt die bepaalde aangeboren eigenschappen heeft dan dien je daar
dus op gepaste wijze mee om te gaan al naar gelang je wilt dat deze eigenschappen
wel of juist niet worden ontwikkeld.
Kennis is de sleutel!
Conclusie,
wil men een vogel om bepaalde redenen, maar stelt men als voorwaarde dat
deze niet mag bijten vanwege aanwezige kinderen dan is het beste advies om
eerst te zorgen voor meer kennis omtrent hoe deze dieren in elkaar steken.
Van daaruit wordt namelijk de vraag om een vogel die nooit bijt overbodig.
Men begrijpt dan dat men bijten net als overmatig schreeuwen grotendeels
zelf veroorzaakt of voorkomt.
Elke kromsnavel zal ooit schreeuwen, bijten, wegvliegen, slopen en rotzooi maken,
omdat dit onlosmakelijk aan hun natuur is verbonden. Niet af te leren dus.
Echter geen van deze aangeboren eigenschappen behoeft excessief te worden
en zal het ook beslist niet worden wanneer het dier goed verzorgd wordt en op de juiste manier
wordt behandeld. Papegaaien bijten geen kinderen, tenzij die kinderen daar zelf zeer
nadrukkelijk om vragen. het zijn intelligente dieren en hun snavel is gereedschap, geen wapen.
Kiezen voor of tegen een bepaalde soort omdat deze niet zou bijten, is
bij wijze van spreken te vergelijken met het kiezen voor een bepaald automerk omdat
het ene merk wel en het andere niet in de kleur rood verkrijgbaar is. Er van uitgaande dat
alle auto’s in alle kleuren leverbaar zijn.
Bekijk ook DEZE VIDEO met uitleg hierover.
